Jak dobrze znasz swojego partnera? Weź udział w tym łatwym quizie!

Napisałem swój pierwszy wiersz w piątej klasie i od tamtej pory nie przestałem. Jak mawia słynne powiedzenie: „Nie piszę poezji; poezja pisze mnie”. Pisanie nie było dla mnie luksusem; było koniecznością, która pozwala mi zachować zdrowy rozsądek. Przelewanie emocji na papier przychodzi mi tak naturalnie jak oddychanie. Dyplom z dziennikarstwa od Chrystusa był wisienką na torcie. Pisanie długich esejów w ramach przygotowań do UPSC lub prac semestralnych jako student JNU nigdy nie wydawało mi się ciężarem; w rzeczywistości pisanie 2,000 słów na raz było terapeutyczne. Staż jako reporter w The Indian Express nauczył mnie, jak zadawanie właściwych pytań może prowadzić do zwięzłych i angażujących tekstów. Pod względem emocjonalnym uważnie obserwowałem i doświadczałem niespójności w związkach — zarówno w moim własnym życiu, jak i wokół mnie, gdy dorastałem. Przeskakiwałem z jednego związku do drugiego, czy to na odległość, czy bez wzajemności, toksyczny lub przemocowy, na stałe lub niezobowiązujący. Aby uleczyć ból i cierpienie spowodowane tymi doświadczeniami, a także burzliwym małżeństwem moich rodziców, zamieszczałam długie teksty na Instagramie. Te posty stały się zarówno przestrzenią do wyrzucenia z siebie emocji, jak i początkiem mojej podróży ku miłości do siebie. Niektórzy ludzie zaczęli utożsamiać się z moim pisaniem i mówili mi: „Powinieneś dostać za to zapłatę!”. Więc oto jestem. Znalazłam swoje medium, aby uwolnić przytłaczające uczucia i wyciągnięte z nich lekcje, wyrzucając je z mojego systemu.